Some days pass by like a blur. On these days, the second rushes to catch up with the minute, and the minute to the hour. On these days, the sun races from East to West, bringing with it the rays of the sun that peep timidly in the horizon, to blaze with all their glory, then retreat until they disappear.
However, there are some days when the colors are brighter, emotions are deeper, and the surroundings are more alive. On these days, your eyes open to some realizations and your heart becomes at peace. Or your soul suddenly understands the purpose of why things happen and what path you should take. It’s the feeling when your eyes first laid sight on your precious child, that tiny angel you brought into this world. It’s the feeling when you fall in love, when your thoughts all stray to that one person; when you dream of seeing and talking to that special someone day and night without understanding why. Ironically, it’s the same feeling when you learn to let go. It’s the feeling when you appreciate the career you have chosen and where you are at the moment gives you a feeling of joy. It’s also the serenity you feel when you have a heart-to-heart talk with God and finally found the answers.
May mga araw na lumilipas nang hindi mo namamalayan. Sa mga araw na ito, hinahabol ng segundo ang minuto, at ang minuto naman sa oras. Sa mga araw na ito, kumakaripas ng takbo ang araw mula sa Silangan papuntang Kanluran, dala-dala ang mga sinag ng araw na sa simula ay nahihiyang sumilip sa kalawakan, para sumikat nang buong tindi, hanggang sa lumihis ito at mawala.
Subalit, may mga araw na higit na matingkad ang mga kulay, higit na nakakapukaw ng damdamin, at higit na hitik sa buhay ang paligid. Sa ganitong mga araw, nalalantad ang katotohanan sa iyong mga mata, at napapalagay ang puso mo. Sa mga araw na ito, lubos mong nauunawaan kung bakit ganoon ang mga bagay-bagay at ang landas na dapat mong tahakin. Ito ang pakiramdam kapag nakita mo ang iyong pinakamamahal na anak sa unang pagkakataon, isang maliit na anghel na dinala mo sa mundo. Ito ang pakiramdam kapag pumasok sa puso mo ang pag-ibig; naiisip mo ang isang tao at sa hindi mo maunawaang dahilan, nais mong kasama at kausap siya sa umaga at sa gabi. Ngunit, ito rin ang pakiramdam kapag natutunan mong magparaya. Ito ang pakiramdam sa tuwing nababatid mo na tama ang landasing tinahak mo sa trabaho at nagdudulot ito saiyo ng ligaya. Ito ang kapayapaan na nararamdaman mo kapag inilabas mo ang buong saloobin sa Panginoon at nalaman mo na sa wakas ang mga kasagutan.
Igwang mga aldaw na dae mo namamangnuhan an pag-agi kan aldaw. Sa mga aldaw na ini, garo bagang naghihidali ang segundo para maabutan ang minuto, asin nagdadali-dali man an minuto para maabutan ang oras. Sa mga aldaw na ini, garo bagang nagdadalagan ang aldaw puon sa Sirangan pasiring sa Kanluran, dara ang sirang na sa puon supog na nagsisirip sa kalangitan, tapos minaragit, hanggang sa mawara na.
Pero, igwang mga aldaw na orog na hiling an mga kulor, odok na namamatean nanggad an nasa daghan, asin orog na may buhay an palibot. Sa mga aldaw na ini, nabubuksan an mata mo sa mga katotoohan asin marhay an pagmate kan puso mo. Sa mga aldaw na ini, nasasabutan mo kun nata naging arog kaito ang mga bagay-bagay asin kun saen an dapat mong agihan na dalan. Ini an namatean mo kan pinakaenot na nahiling mo an saimong aki, sarong sadayot na anghel na dinara mo sa kinaban. Ini an namatean mo pag luminaog sa puso mo ang pagkamuot, na pirming nasa isip mo an sarong tawo, asin sa dae mo masabutan na dahilan, gusto mo na mahiling, makahuron sya aga man o banggi. Pero, iyo man ini ang namatean pag-naukdan mo na magpabaya. Ini an namatean mo pag naghiling ka sa palibot kan trabaho mo, maogma ka asin aram mo na duman talaga an muya mo. Ini an pagmate pagkahuron mo ang Diyos asin naaraman mo na an mga kasimbagan.
Certains jours passent comme un flou. Ces jours-là, la seconde se précipite pour rattraper la minute, et la minute à l’heure. Ces jours-là, le soleil court d’est en ouest, apportant avec lui les rayons du soleil qui scintillent timidement à l’horizon, pour s’enflammer de toute leur gloire, puis se retirer jusqu’à ce qu’ils disparaissent
Cependant, il y a des jours où les couleurs sont plus vives, les émotions plus profondes et l’environnement plus vivant. Ces jours-là, vos yeux s’ouvrent à certaines réalisations et votre cœur devient en paix. Ou bien votre âme comprend soudain le but des choses et le chemin que vous devez prendre. C’est le sentiment ressenti lorsque vos yeux ont posé pour la première fois leurs yeux sur votre précieux enfant, ce petit ange que vous avez mis au monde. C’est le sentiment que vous éprouvez lorsque vous tombez amoureux, lorsque vos pensées s’égarent vers cette seule personne, lorsque vous rêvez de voir et de parler à cette personne spéciale jour et nuit sans comprendre pourquoi. Ironiquement, c’est le même sentiment quand vous apprenez à lâcher prise. C’est le sentiment lorsque vous appréciez la carrière que vous avez choisie et que l’endroit où vous vous trouvez en ce moment vous donne un sentiment de joie. C’est aussi la sérénité que vous ressentez lorsque vous parlez à Dieu à cœur ouvert et que vous avez enfin trouvé les réponses.
P.S. I can speak and write in the first three languages (English, Tagalog, Bikol) well. But I needed the help of an app for the French version. I hope that after sometime, I’ll be able to write in this language too. 🙂
Also, to my non-Filipino readers, please be informed that Tagalog and Bikol languages are spoken in exactly the same way that they are written (with the exception of mga and ng which are pronounced ma-nga and nang respectively). So you may try reading them aloud too (try it per syllable), and I’m pretty certain, it’ll sound like the real thing. 😉
Beyond Routes 